همیشه اخرین نفر بودم. همیشه نادیده شده ترین بودم.
نمیخوام مظلوم نمایی کنم...
ولی همیشه مظلوم ترین بودم. کسی بودم که حق دفاع رو از خودش گرفته بود...
تقصیر خودم بود... ولی از این موقعیت ناراضی نیستم...
این که همه حرفها زده میشه و وقتی میپرسم چیشده فقط یه خلاصه کوتاه ازش دستگیرم میشه دلمو میسوزونه ولی چیزی نمیگم.
اینکه حتی حق ندارم بگم که دلم میسوزه از این رفتارا دلمو میسوزونه ولی چیزی نمیگم.
دلم وقتی میسوزه که با نگاه کردن به اطرافم میبینم با اینکه بی کس نیستم ولی تنهام....
دلم وقتی میسوزه که میبینم همه چی رو دارم تو هجده سالگیم از دست میدم ولی نمیتونم فریاد بکشم که از دستم نرن...
اینکه بهترین لحظاتت رو که میتونی با آرامشت نفس بکشی، تقدیر ازت دریغ میکنه ینی از دست دادن... ینی تباه شدن یه سری ثانیه و دقیقه بدون ارامش و نفس ... منو میسوزونه ...
فک میکنند 😊 این ینی معمولی ترین روز رو شروع کردم و حالم خوبه ... ولی دیگه 😊 و :) واسم فرقی نمیکنه ... نمیخوام برگردم به اون وهله ای که حس میکردم همه چیز پوچه ... ولی توانایی زندگی توی این دنیای سگی ازم سلب شده ... جونی نمونده ....
بعضی وقتا حس میکنم تنها بودن با نفست بهترین هدیه از طرف خداست... و اون موقعست که 😊 معنای حقیقی خودشو پیدا میکنه ....
تویی که اینو میخونیش ... اگه دلت ذهنت روحت دنیات به یه نفر وابسته شده، بچسب بهش و ولش نکن. که نیافتی توی مسیر پوچی ....
پوچی ینی جهنم ... برعکسش عشق ینی بهشت...
